Κόντευε έξι,
πριν καν βγει ο ήλιος και ήταν ξύπνια. Είχε ντυθεί, δεν φόρεσε και τίποτα
σπουδαίο. Τη καφέ φούστα της και ένα πουκάμισο με γιακαδάκι χαριτωμένο, όπως
αυτά της εποχής. Γύρισε την πολυθρόνα στο δωμάτιό της, να κοιτά απ’το παράθυρο
και κάθισε. Δεν ήθελε να αργήσει στο ραντεβού της. Η μάνα της, έξω απ’την πόρτα
έβλεπε πάλι την ίδια εικόνα. Ξύπνια από ανησυχία κι αυτή. δεν μπορούσε να
χωνέψει αυτό που της συνέβαινε.
